ब्लॉग

माझ्या आयुष्याचे  पुस्तक, निम्म्याहून जास्त  वाचून , अनुभवून झालं.अजून काही पुढचे भाग आहेत वाचायचे  . पुढच्या भागात काय आहे माहित नाही पण मागचे मात्र  सगळे भाग कसे स्वच्छ ,स्पष्ट आहेत ..लख्ख प्रकाशा सारखे.  आजही पुढचा मार्ग दाखवायला एकदम समर्थ.आपले विश्व म्हणजे आपले घर ,कुटुंब, नोकरी आणि परत घर या मध्येच असतं.कुटुंब म्हणजे लग्नाआधी माहेर आणि

जरा विसावू या वळणावर……..या वळणावर!  . आज मी वयाच्या सत्तरीच्या जवळ आलेली माझ्या नातवंडांची आजी आहे. मी नातवंडांबराेबर असताना त्यांना बघून मला माझ्या बालपणाच्या गोष्टी आठवतात.  . माझे बालपण लालबाग मधील इमारतीत गेले. त्यावेळी आम्ही शेजारी मुले मुली एकत्र खेळायचाे, अभ्यास करायचो, तसेच भांडायचो, पण भांडण विसरुन पुन्हा एकत्र यायचाे. सार्वजनिक गणपती बघायला, राणीच्या बागेत

आपल्या महिला आघाडीच्या, आताच्या ल़ेखमालेचा विषय  मी वाचला ,आणि हा विषय मनाला खुपच भावला, आवडला. खरंच आपल्या आयुष्यातील गतकाळातील आठवणींचा,सुख दुःखांचा खजिना आज आपल्याला या निमित्ताने मोकळा करायची संधी महिला आघाडीने दिली ,त्याबद्दल धन्यवाद!.   हा विषय वाचताच  मी माझ्या आयुष्यात मागे  डोकावून पाहिले,तर जणु काही एखाद्या चलतचित्रा प्रमाणे मी माझ्या बालपणात गेले. माझे बालपण

         ऋणानुबंध . ” वहिनी,निघते ग …….आई गेली!” प्रियाचे शब्द कानी पडले आणि मी जिथल्या तिथेच थिजून गेले.काहीच बोलू शकले नाही.सर्रकन तेहतीस वर्षाचा काळ  मागे गेले. . सासरी उंबरठ्यावर चे माप ओलांडून आले आणि अगदी जीवापाड प्रेम करणारी ताईमावशी बापू, माई मावशी,अण्णा मामा,केरकर आई अण्णा, लीला आत्या,किती किती नाती मिळाली.एक एक करून

गणपतीपुळ्याच्या समुद्र किनाऱ्यावर चालत चालत अगदी एका टोकाला  आल्यावर खूप दूर आल्याची जाणीव झाली आणि तिथल्या एका दगडावर जरा टेकले. सुर्य समुद्रात गडप  होण्याच्या तयारीत होता आणि मला जसा लहानपणी दिसायचा तसाच दिसला. तेव्हा वाटायचं हा पाण्यात जाऊन  लपतो आणि सकाळी परत दुसऱ्या दिशेने वर येतो. आज इतक्या वर्षात त्याच्या दिनचर्येत काहीच बदल झालेला नाही.

खरंच किती समाधान वाटत आहे! सतत ऊर्जा घेऊन…वयाचा विचार न करता…म्हणजे सर्व गोष्टी एका पाठोपाठ चित्रपटाप्रमाणे डोळ्यांसमोरून सरकत आहेत. प्रथम  माझे रम्य ते बालपण निसर्गरम्य अशा गगनबावडा शेजारील भुईबावडा गावी इयत्ता चौथी पर्यन्त गेल्यामुळे व एकत्र कुटुंबात असल्यामुळे चांगले संस्कार होत होते.  परंतु शिक्षणाची आवड असल्यामुळे आईवडिलांचे प्रेम,आपुलकी बाजूला ठेवून, भविष्य घडविण्यासाठी माझे भाऊ मला

प्रत्येक मनुष्य आयुष्यात एकदा तरी भूतकाळामध्ये रमतोच, मग तो भूतकाळ चांगला वाईट कसाही असला तरी प्रत्येकाला आपला भूतकाळ आठवतोच. मीही बऱ्याच वेळा भूतकाळामध्ये फार रमते. प्रेमळ आई वडीलांच्या पंखाखाली गेलेले रम्य बालपण, प्रसंगी खाल्लेले धपाटे  शाळेत जाणारी मुले पाहिली की स्वतःचे शाळेतले दिवस आठवतात. तीन भावंडांमध्ये कंपासबॉक्स शेअर करणे, माझी पुस्तके लहान भावंडांनी वापरणे, असे जरी

*मागे वळून पाहतांना…*  *जाग मनाला आली.* *राहून गेले जे,ते करण्या…*   *जगण्याची मध्यान्ह झाली!*   . *आपला भूतकाळ ही आपल्या वर्तमानाची सावली असते असे म्हणतात!  त्या सावलीला सोबत घेऊनच आपल्याला भविष्याकडे वाटचाल करायची असते. आयुष्याची बरीच वर्षे निघून गेल्यानंतर मागे वळून पाहतांना बऱ्याच गोष्टी डोळ्यांसमोर तरळून जातात. इतकी वर्षे आपण कधी गेलेल्या काळाचा विचारच केलेला नसतो. रोजच्या

भारतीय समाजव्यवस्था ही पूर्वीपासून पुरुषप्रधान संस्कृतीची. हळूहळू काळ बदलत आहे. शंभर वर्षांपूर्वी होणारी मुलींची  पाळण्यातली लग्ने बंद पडली. सावित्री बाई फुले यांच्यासारख्या अनेक समाज सेविकांनी स्त्री शिक्षणाला गती दिली, त्यामुळे स्त्री प्रगल्भ झाली. पंडिता रमाबाई,  रमाबाई रानडे यांचे कार्य मोलाचे आहे. ज्या पुरुषाने राजकीय सामाजिक शैक्षणिक कामे केली, अशा प्रत्येक पुरुषामागे या घरातील स्त्रीचे योगदान

नमस्कार मैत्रिणींनो, आजचा विषय आहे कर्तुत्ववान स्त्री व्यक्तिरेखा. बुरसटलेल्या कल्पनांनी, आचार-विचार आणि रितीरिवाजांनी, समाजाची अवस्था चिखलात रुतलेल्या रथासारखी झाली होती़. समाजाचा रथ अज्ञानात, अनिष्ट चालीरीती आणि आचार-विचारात रुतून बसला तर समाजाच्या अधोगतीला पर्याय नव्हता. काही वर्षापूर्वी  आपला समाजही अशाच अंधकार युगात होता.  स्त्रीची अवस्था  दावणीला बांधलेल्या गायी सारखीच होती.  अशा कालखंडात, एखादी साध्वी पतिव्रता  आपल्या