माझ्या लहानपणाच्या आठवणींमध्ये जर कुठलं फूल मनात बिंबले असेल, तर ते बकुळाचं. माझ्या आजोळी, राजापूरला, संथ वाहणाऱ्या नदीच्या काठावर, एक मोठ्ठं बकुळाचं झाड उभं आहे. सकाळच्या कोवळ्या वेळी, त्या झाडाच्या फुलांनी नदीच्या पाण्यावर एक वेगळीच कविता लिहिलेली असायची…. जी फक्त डोळ्यांनी वाचता यायची – स्पर्श न करता, गंध न घेताही.
.
सकाळच्या किंवा दुपारच्या शांत वेळी पाण्यात पडलेली बकुळीची फुलं वाऱ्याच्या झुळुकीवर संथ डोलायची. त्या पाण्यावर येणाऱ्या लाटांबरोबर ती अलगद हलायची. आता आठव येता, जणू….. लयीत नाचणाऱ्या आठवणी! ते दृश्य मला फार भावायचं. फार आवडायचं.
.
बाजूलाच पेरूचं झाड. काही पेरू गळून पाण्यात पडलेले असायचे. पारदर्शक पाण्यातील छोट्या दगड-रेतीमधील त्यांचा हिरवागारपणा, निळसर पाण्यात घडवलेलं प्रतिबिंब. त्या संथ पाण्यातले ते सगळं चित्र इतकं सुंदर दिसायचं की शब्दच अपुरे पडावेत.
.
काठावर मामी, मावशी कपडे धुवत असायच्या, तेव्हा पाण्यात उतरलेल्या साबणाच्या फेसाकडे आकर्षित होऊन छोटे मासे पाण्याच्या काठाशी यायचे. मग आम्हीही पाण्यात उतरायचो आणि त्या छोट्या माश्यांची पायाभोवतीची गुदगुली अनुभवायचो- खळखळून हसायचो. एक गोंडस, निरागस आनंद होता तो.
.
माझ्या शाळेच्या इथे,एका घराच्या(संगीताश्रम) बाजूला एक बकुळीचं झाड होतं. आजही असेल. मधल्या सुट्टीत पहिलं काम असायचं…. धावत जाऊन तारेच्या कुंपणातून हात घालून बकुळीची फुलं वेचायची. कोणी पाहत नाही ना याची खात्री करून ती फुलं अलगद हातात घ्यायची.
मला वासाची ऍलर्जी, त्यामुळे कधी मनसोक्त गंध अनुभवला नाही. पण त्यांचं दृश्यसौंदर्य मनात साठवत गेले. *बकुळ मला फक्त बघायला आवडतो…* आणि तेच पुरेसं वाटायचं.
.
नंतर बकुळ हळूहळू आठवणींच्या पानात मागे पडला. पण ८ दिवसांपूर्वी मावशीला भेटायला गेले, तेव्हा तिच्या केसांत गुंडाळलेला बो पाहून क्षणभर थबकले. त्या बो ची वळणं… त्या शुभ्रसर टवटवीत रेषा… अगदी बकुळीच्या गजऱ्यासारख्या होत्या.
.
क्षणात सगळं डोळ्यांसमोर आलं – आजोळ, नदी, पाण्यात पडलेले चिमुकले पेरू, बकुळीचं झाड, पाण्यावर डोलणारी निरागस फुलं, कुंपणातनं चोरून वेचलेली बकुळ… आणि पुन्हा एकदा मनात फुललं ते जुनं बकुळीचं फूल – गंधाशिवाय पण भावनांनी भरलेलं!
.
ऐश्वर्या ब्रिद२५/०४/२०२५